Absurd nekrologu

Jakiś czas temu po długiej i ciężkiej chorobie zmarła jedna ze znajomych mi osób. Środowiskowe dyskusje sprowadziły się głównie do targów – kto dorzuci większą kwotę do nekrologu w gazecie (koniecznie w Gazecie Wyborczej). Pomyślałem sobie, że w takiej żenującej sytuacji muszę kategorycznie zaznaczyć, że jeżeli kiedykolwiek ktokolwiek będzie odczuwał potrzebę wydania pieniędzy z okazji mojego zgonu, to istnieje mnóstwo celów stokroć bardziej wartościowych niż jakieś ogłoszenie płatne. Na przykład hospicjum, dom dziecka, schronisko dla zwierząt.

Jest coś żenującego w nekrologach. Na ogół najważniejsze są dla osób, które za nie płacą. Pokazują też zależność mechanizmu pamięci od świata, którego istotą jest ciągłe przetwarzanie form: pamięć nekrologu to pamięć jednodniowa, której trwałość jest równa świeżości gazetowego newsa. Iluzja buntu, która jedynie potwierdza to, przeciwko czemu usiłuje wystąpić.